เรื่องราวของชีวิตคนบางทีมันก็เหมือนกับละคร
ใครจะคิดว่าตัวเองจะต้องพบหรือเจอความรู้สึกที่แทบไม่แตกต่างจากละครน้ำเน่าที่ฉายอยู่ทุกวันทุกวัน

วันนี้ผมก็ยังคงพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะไม่บ่อยหรอกที่เสียงโทรศัพท์จะดัง แต่ถ้าดัง มันก็ดังขึ้นมาเป็นชื่อของเธอเหมือนทุกครั้ง…..
และเรื่องราวกับคำพูด ที่เหมือนเมื่อวาน วันก่อน… และทุกทุกวัน
ผมลุกออกจากงานที่ทำนั่งอยู่ที่โต๊ะหินหน้าบ้านตั้งใจฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูดทั้งๆที่รู้ว่า มันคืออะไร
คำพูดเดิมๆ เกี่ยวกับ “เขา” คนที่แย่งเธอไปจากผมคำพูดที่เป็นคำถาม

“ทำไม เขาต้องทำแบบนี้”
“ทำไม เขาถึงทำเหมือนไม่แคร์”
“ทำไม เขาถึงได้พูดแบบนั้น”

คำถามเหล่านี้ เหมือนวนเวียนอยู่ในใจของเธอตลอดเวลาตอนที่เธอเสียใจ ร้องไห้ ตอนที่เธอโดนทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว ตอนที่เธอต้องการคนที่เธอรักที่สุด
“นี่ เค้าจะเป็นยังไงบ้าง ทำไมเขาไม่ติดต่อกลับมาเลย”
“เค้าจะหิวไหม นี่ ฉันควรจะทำอะไรให้เขาทานดี”
“ถ้าเขากลับมา ฉันจะแต่งตัวยังไงดีอ่ะ จะบอกเค้ายังไง พูดยังไง ช่วยบอกหน่อย”
“ฉันจะโทรไปบอกเค้าดีไหม ว่าขอโทษ จะพูดยังไงดี เขาจะไม่โกรธอ่ะ”

ทุกทุกครั้ง ที่เธอตะโกนว่าโกรธ หรือเกลียด ผ่านมาทางหูโทรศัพท์ ไม่นานเธอก็จะกลับมา ด้วยคำพูดของคนที่ห่วงใย กังวลและถามถึงว่า เขาจะคิดยังไง จะโกรธเธอยังไง ด้วยความที่รู้สึกผิด กลัวเขาจะจากไป

“ไว้วันเสาร์ พาฉันไปซื้อของหน่อยสิ น่ะ รู้ว่าเธออ่ะ เลือกเก่ง”
“ผู้ชายเขาใช้ไทด์แบบไหนหรอ แล้วสีอะไรดีๆ ไปเลือกกับเรานะ นะ”
“นี่ ฉันอยากได้หม้อดินอ่ะ เขาชอบทานไก่อบ ไปซื้อมาให้หน่อยนะ เอามาให้ที่บ้านด้วย นะนะ”

เวลาที่รู้สึกว่าเธอจะยิ้ม เธอจะยิ้มด้วยเรื่องของเขา เธอจะหัวเราะ และพูดเรื่องของเขาเสมอ แต่ทุกครั้งที่เธอทำอะไรให้เขา มันก็จะจบด้วยสิ่งที่เลวร้ายเสมอ

“ทำไมอ่ะ นี่อุสาห์เคียวไว้ แล้วทำไมเขาไม่กลับมา”
“ไอ้ไทด์ที่ซื้อมาเนี่ยะ มันไม่ถูกใจเลยใช่ไหม มันห่วยมากเลยใช่ไหม”
“ของขวัญวันเกิดที่ฉันถือไปให้ เขาโยนมันไว้ที่เบาะหลัง เขาไม่แคร์ฉันเลย”

ทุกคำถาม.. ทุกคำบอกเล่า
ไม่เคยกล้าจะถาม.. ว่าเธอเหนื่อยไหม…
ฉันรู้และเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังทำแต่สิ่งที่ฉันทำได้ ก็แค่เช็ดเหงื่อให้เธอ
ฉันรู้ ฉันเห็น ว่าเธอทำทุกอย่างให้เขาไม่ว่าจะแย่ จะเลวร้ายแค่ไหน
เธอล้ม เธอร้องไห้
เธอก็จะลุกขึ้นมาและทำ ทำสิ่งที่เธออยากทำให้เขา
ไม่ว่าเขาจะปฏิเสธมัน ไม่สนใจมัน สักขนาดไหน
ฉัน ก็คงได้แต่เฝ้าดูอยู่ตรงนี้…. วันใดที่เธอเหนื่อย เธอก็จะมาพัก มาหลับ
เธอหลับสนิท จนเหมือนเวลาในตัวเธอปลุกตัวเธอเอง ก่อนจะลุกออกไป และเดินไปสู่สิ่งที่เธอต้องทำอีกครั้ง…..